- stupidus
- stŭpĭdus, a, um, adj. [stupeo], struck [p. 1770] senseless, confounded, amazed.I.Lit. (rare but class.):II.
stupida sine animo asto,
Plaut. Poen. 5, 4, 79:quid stas stupida? quid taces?
id. Ep. 4, 2, 13:stupidi timore obmutuerunt,
Auct. Her. 4, 52, 65:Echionis tabula te stupidum detinet,
Cic. Par. 5, 2, 37; cf.:populus studio stupidus,
Ter. Hec. prol. 4.—Transf.A.Senseless, dull, stupid, foolish, stolid:B.Zopyrus physiognomon stupidum esse Socratem dixit et bardum,
Cic. Fat. 5, 10:maritus,
Mart. 11, 7, 1; cf. Capitol. M. Aur. 29; Juv. 8, 197; Arn. 7, 239.— Sup.: homo, Varr. ap. Non. 400, 12; Tert. adv. Marc. 1, 26.—Of things: colles, i. e. not susceptible of tillage, Ven. Carm. 3, 12, 39.— Adv. seems not to occur.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.